काळ कितीही बदलला असला तरी या नेट युगात काही गोष्टी अगदी अव्याहत चालू आहेत.उपवर मुलीला दाखवणे हा असाच एक मनोरंजक कार्यक्रम! असं म्हणतात की नाती जुळण्यापेक्षा मनं जुळणं महत्वाचं!पण आजच्याकरीअर वूमनला मात्र याप्रसंगी अनेक बावळट नांना सामोरे जावे लागते. वरकरणी कोणी काहीही दाखवत असलं तरी क्षणोक्षणीएकेकाच्या मनातल्या चोरकप्प्यातविविध विचार तरंग उठत असतात. सुरूवात होते ती थेट मुलाकडच्यांच्या आगमनापासून. . .
मुलीचे वडील मुलाकडच्यांनारिसिव्ह करायला प्रवेशद्वारापाशी जातात.
मुलीचे वडील:या या.पत्ता लगेच मिळाला ना? काही त्रास तर नाही ना झाला ?
मनोमनी: पैसे वाचवायचे म्हणून फोन केला नाही हे आलंच लक्षात पण कमीतकमी मीस कॉल तर द्यायचाकी नाही . . .कंजूष लेकाचे!
मुलाचे वडील: . . नाही ,नाही.. . .पत्ता लगेचचमिळाला.
मनोमनी: किती सोपा दिला होतापत्ता यांनी. . .काय बरं दिला होता ? स्टॉपपासून चालत शिवाजी पुतळ्यापर्यंतयायचे मग एक पार्क दिसेल.त्यात दोन झोपाळे दिसतील. . . पिवळा आणि लाल .त्यांतल्य लाल रंगाच्या झोपाळ्यावर हातभर उंच गेल्यावर जीगॅलरी दिसेल तोच आमचा फ्लॅट.असा विचित्र पत्तादिला होता या शत मुर्खांनी! . . .मी म्हणतो अरे दिलात तो दिलात पण पावसामुळेपार्कात अस्सा चिख्खल झालाय की …त्यांवर बसायचं म्हणजेउत्तर ध्रुवावर जाऊन शेकोटी करण्याइतकं अवघड आहे. काय हा विक्षीप्तपणा?
सर्व स्थानापन्न होतातमग सुरुहोतात तेच आजपर्यंत अनेकदा विचारले गेलेले रटाळ प्रश्नं अन त्यांची तीचअनेकदा दिली गेलेलीउत्तरं)
मुलीचा भाऊ(मुलाला):आपण काय करता?
मनोमनी: चहा पोह्यांचे कार्यक्रम अटेन्ड करण्याव्यतिरिक्त !
(मुलगा काहीतरी उत्तर देतो एवढ्यांत आतून मुलगीपोहे अन मिठाई आणून टेबलावर ठेवून आंत निघून जाते.तिच्याकडे अन ती गेली त्या दिशेस मुलगा अन त्याचे आई वडील पाण्यासाठी तळ्यावर आलेल्या सावजाकडे वाघ जसा रोखून बघतो तसं बघत असतात.इतकं की त्यांचे चर्चेचे विषयही तिथेच थांबलेले असतात.)
मुलीची आई सर्वांना:घ्या घ्या! हे पोहे अन मिठाई आमच्या मुलीने स्वत: बनवली आहे.
मनोमनी:खा खा! खा मेल्यांनो फुकटाचं ! उरवू नका मात्र ताटलीत नाहीतर नाक दाबून घश्यांत घालीन एकेकाच्या !आमचंच खा अन मग सॊनं किती देणार ,नाहीतर हुंडा किती देणार यावर अडून बसा.
(मुलाची आई मुलीने काढलेलं चित्रं पहाते.चित्रावर नांव घातलंय खाली पण सहज विचारायला इतर प्रश्नंच जणू सापडत नाहीत)
मुलाची आई: पेंटींग मुलीनं स्वत: केलंय वाटतं.माझं ही काढता येईल काहो असलं एखादं चित्रं ?
मनोमनी: सर्वांच्या तब्येती बाळसेदार दिसतायत,सधन कुटूंब दिसतंय.आमच्या टकल्याला सांगून ठेवावं लागेल की बैठकीत बिलकुल कमी करू नका .माझी खूप दिवसां ची ईच्छा होती ‘तनिष्क’हिऱ्याच्याअंगठीची .आता पूर्ण होईलसं दिसतंय!
मुलीची आई : हो हो तिनंच काढलंय हे पेंटींग !
मनोमनी: अगं बये ! ते व्यक्तीचित्रंय माझं अन तुमचं काढलं तर लोक विचारतील माझ्या पोरीला - चित्रं रंगवून होईपर्यंत ‘हत्तीण’ एकाच जागी कशी बसून राहीलीईतका वेळ ?
(मग मुलीला बोलावतात.)
मुलाचे वडील : मुली तुझं नांव सांग .
(मुलगी नांव सांगते ,पण मनोमनी काही तरी वेगळंच!)
मनोमनी :एवढाही कॉमनसेन्स नाही ?या घराला माझंच नांव दिलंय की !
मुलगा :आपण कुठपर्यंत शिकल्या आहात ?
(मुलगी उत्तर देते.)
मनोमनी:डोक्यांत चप्पल घालू का ? ही माहीती तर आधीच आम्ही दिली होती ना ,मग ही उलट तपासणी पुन्हा कशाला ?
(मुलाचे वडील मुलीच्या भावाकडे पहातात)
मुलाचे वडील : मुलाचं वय काय तुमच्या ?
मुलीचे वडील उत्तर देतात: ८० चा आहे तो.
मुलाचे वडील : क्काय ?
मुलीचे वडील : म्हणजे मला म्हणायचं होतं की १९८० सालचा जन्म आहे त्याचा.
(दरम्यान मुलाचा भाऊ येतो .तो वेगळ्या मार्गाने आला असल्याने त्याचा एक पाय चिखलात बरबटलेला आहे ,म्हणून तो घरात यायला संकोच करत आहे .)
मुलीचा भाऊ(मनाविरूदध): अहो या ना आंत .असू द्यांत बूट तसेच.या .या.
मनोमनी: आता चिखलानं सारं घर खराब होईल पण त्याचं तुम्हाला काय ? हे तर आपल्या मालकीचं घर अन आम्ही आपले नोकर.सालं! मुलाबरोबर यांचंही सारं खपवून घ्यावं लागतंविनाकारण.यांना आणायची गरजच काय ?
(आता प्रश्नोत्तरांनारंगत येते.)
मुलाचे वडील:मुली तुला नॉन व्हेज बनवता येतं का ?
(मुलगी होकार देते)
मुलाचे वडील: तू आठ दहा लोकांसाठी चा ऽ ऽ ऽ यनीज बनवु शकशील ?
मुलगी: हो बनवू शकेन.
मनोमनी: तिथे काय चायनीजचा गाडा लावायचाय ?
(पुढच्या प्रश्नांना मुलगी होकारार्थी उतार देते पण मनांत वेगळंच चाललेलं असतं)
मुलाची आई: तू गाऊ शकतेस ?
मुलगी(मनोमनी):गाणं ऐकून पळून जाणार नसाल तर जरूर गाते.
मुलाची आई: तुझ्या काही अपेक्षा असल्यांस सांग.
मुलगी(मनोमनी) :अनेक आहेत .स्वयंपाक शिजवायचा तुम्ही - मी वाढेन ,भांडी घासायची तुम्ही - मी धुवेन,दर महीन्याचा यांचा पगार मी माझ्याकडेजमा करून घेईन - तुमचा खर्च तुम्ही करायचा,हे सगळं जर व्यवस्थित तुम्हाला जमलं तर इन फ्युचर , गॅरंटीड ऍडिशन म्हणून बलसंगोपन ही तुमच्याकडेच सोपवू.
(यानंतर सरबत दिलं जातं.)
मुलाचा भाऊ:सरबत छान आहे .गुलाबाचं वाटतं.
मुलीचा भाऊ(मनोमनी): अरे ,दिडशे रुपये लीटरची‘रूह अफजा’ची बाटली आहे आमच्याकडे ! पिला नसशील बेट्या उभ्या जन्मांत -असं सरबत!
मुलाची आई( शेजारी बसलेल्या स्त्री कडे निर्देश करून मुलीच्या आईला): ह्या आमच्या नणंद बाई बरं का !
मुलीची आई : बरं बरं.
मनोमनी :अजून एका फुकट्याची भर !
(यानंतर निरोप समारंभ!)
मुलाचेआई वडील : बराय येतो आम्ही.कळवतो नंतर फोन करून !
मुलीचे आई वडील : हो हो जरूर. यापुन्हा!
मनोमनी : आमच्या मानगुटीवर बसायला.
(गोड शेवट- मुलीच्या घरी चर्चा.)
काही असो रानरेड्याच्या चेहऱ्याची जरी ही माणसं मख्खअसली तरी मनानं चांगली वाटतात.बघूया काय होतंय पुढे!
(तात्पर्य: आपण मुलगी बघावयांस जातांना हे सगळं लक्षात ठेवून मग प्रश्नं विचारावेत.)
पराग खैरनार,नाशिक
.parag_vk111@yahoo.co.in
paragkhairnar@gmail.com
visit my site: www.hasyakavitaa.blogspot.com
2 comments:
mast baraka.........!
lekh awadla. kandepohe sarbat yancha anubhav changla vatla.
Post a Comment